به گزارش سایپا تهران شیرعلی نیا :برای بررسی این موضوع که باشگاه‌داری شرکت‌های بورسی و یا به‌طور کلی شرکت‌ها به نفع خودشان، سهامدار و بازار سرمایه است یا خیر ابتدا باید به تعریف مفهوم “باشگاه‌داری” رجوع کرد، تعریف رایج و مشخص باشگاه‌داری در جهان یک بیزنس و یا کسب و کاری است که مانند هر تجارت دیگری مبنای آن درآمد زایی برای صاحبان سهام است همچنین مخارجی از این درآمدها استخراج می‌شود که در ترازنامه و صورت‌ مالی سود و زیان، سودهای بسیار کلانی برای صاحبان باشگاه دارد، بر این اساس این موضوع مطرح می‌شود که در ایران چنین مفهومی تعریف شده یا خیر که باتوجه به تجربه‌های پیشین پاسخ خیر است.
باشگاه‌داری در ایران کاملا غیرحرفه‌ای است و باشگاه‌ها از هیچ حقی برخوردار نیستند حقوقی مانند حق پخش تلویزیونی، قانون کپی رایت و … حتی باشگاه‌ها استادیومی برای خود ندارند بنابراین مسائل بلیت فروشی، فروش لباس، اسپانسر و … هیچکدام برای آنها ایجاد درآمدزایی نمی‌کند درنتیجه عملا می‌توان گفت شرکت‌هایی که درآمدی دارند و یا کارخانه‌ها صرفا برمبنای رسالت اجتماعی و یا علاقه شخصی باشگاه‌هایی را خریداری می‌کنند به‌طور مثال باشگاه‌های تراکتورسازی تبریز، فولاد مبارکه سپاهان، فولاد خوزستان، پیکان و … در بورس حضور دارند اما هیچکدام درآمدزایی نداشته و صرفا هزینه‌زا هستند یعنی درآمد تبلیغات محیطی و اسپانسرینگی که بر روی پیراهن‌ها وجود دارد مشخصا به اندازه هزینه‌هایی که باشگاه‌ها می‌کنند، نیست. از گذشته تاکنون در ایران این موضوع معمول شده فوتبال فقط به معنی استقلال و پرسپولیس است؛ دو باشگاهی که سهامدارشان دولتی است و اگر واگذاری آنها به‌طور کامل هم انجام شود یعنی بخش خصوصی واقعی این دو باشگاه پرطرفدار را خریداری کند به دلیل کسب درآمد نیست و فقط بحث علاقه مطرح است مانند اینکه مدتی حسین هدایتی خواهان خرید پرسپولیس بود و یا پیشکسوتان می‌خواستند استقلال را خریداری کنند بنابراین به‌طور کلی موضوعی به نام حرفه‌ای‌گری در فوتبال ایران وجود ندارد به همین دلیل مشکلاتی مانند حذف از مسابقات آسیایی برای تیم‌های فوتبال به وجود می‌آید.
در حال حاضر در بازار سرمایه به جز باشگاه‌های فولاد مبارکه، فولاد خوزستان، گل گهر سیرجان و پیکان (که متعلق به ایران خودرو است) سهام باشگاه دیگری وجود ندارد و موضوع مشخص اینکه باشگاه‌داری برای این شرکت‌ها سودی ندارد و تماما هزینه است یعنی اگر مبنای باشگاه‌داری این است که شرکت‌ها هزینه‌ای را برای نشاط اجتماعی متقبل شوند دیگر بحث سود و زیان مطرح نیست. بنابراین اگر بخواهیم با دید حسابداری و اقتصادی بررسی کنیم اینگونه باشگاه‌داری که بدون کسب درآمدی باشد هیچ نفعی برای شرکت‌ها ندارد و درصورتی که این امر تداوم داشته باشد فقط افزایش سالانه هزینه اتفاق می‌افتد همچنین منجر به ضایع شدن منافع سهامداران هم می‌شود چون به‌نظر نمی‌رسد سهامداران حقیقی شرکت‌های فولاد مبارکه اصفهان، فولاد خوزستان و دیگر شرکت‌ها باتوجه به این موضوع که اگر این روند ادامه داشته باشد این شرکت‌ها نه سودآور هستند و نه راضی می‌شوند از سود سهام آنها کاسته و برای این باشگاه‌ها هزینه شود بنابراین باشگاه‌داری شرکت‌های بورسی هیچ تأثیری بر روی بازار سرمایه ندارد چون هزینه‌های باشگاه‌ها در مقابل درآمدهای این شرکت‌های سرمایه‌پذیر به قدری کم است که دیده نمی‌شود البته شاید تغییر EPS شان به یک یا دو تومان هم نرسد اما به لحاظ مباحث فنی باتوجه به شرایط فعلی که بر بازار سرمایه حاکم است باشگاه‌داری هیچ نفع و توجیهی برای شرکت‌ها ندارد.